برداشتن هموروئید از طریق جراحی (هموروئیدکتومی) معمولا برای بیماری درجه ۳ یا ۴ استفاده می شود. در این عمل، هموروئید داخلی و خارجی بریده می شوند. زخم های به جامانده ممکن است بخیه شوند (در تکنیک بسته) یا بازبمانند (در تکنیک باز). درد پس از جراحی یک مساله مهم است و معمولا مخدرهای ضددرد موردنیاز است. بیماران می توانند ۴ ـ ۲ هفته بعد به سرکارشان بازگردند.

از دیگر عوارض هموروئیدکتومی، مشکل ادرار کردن است که در ۵ درصد از بیماران اتفاق می افتد و ممکن است برای تخلیه مثانه، نیاز به سوندگذاری باشد. در یک تا ۲ درصد بیماران نیز خونریزی با تاخیر (۷ـ۴ روز پس از جراحی) اتفاق می افتد. همچنین ممکن است باریک شدن مقعد ناشی از اثر زخم، شکاف ها، عفونت ها و لخته های خون پس از جراحی (در هموروئید خارجی) نیز رخ دهد.

به طور کلی درمان های غیرجراحی ترجیح داده می شود. چرا که با درد و عوارض کمتری همراه است. گاهی اوقات ترکیبی از درمان ها (مانند یک روش تثبیت کننده و یک هموروئیدکتومی) می تواند موثرتر واقع شود، گرچه برای افراد بالای ۷۰ سال و کسانی که از سلامت کمی برخوردارند، روش های تثبیت کننده ترجیح داده می شوند.

برداشتن هموروئید توسط لیزر نیز یکی از سالم ترین و موثرترین روش های درمانی شناخته شده، اما مانند هر روش دیگری، مزایا و معایبی دارد. از مزایای آن، سرعت عمل و ناراحتی کمتر است. دیگر این که پس از عمل، اثری از آن به جا نمی ماند. همچنین به دلیل دقت بالای عمل، بهبودی سریع تر صورت می گیرد و میزان خونریزی از زخم نیز معمولا اندک است و نیازی به بستری شدن بیماران در بیمارستان، حتی به مدت یک شب نیست. علاوه بر این، بافت های اطراف هموروئید، آسیب نمی بینند.

از معایب این عمل، پرهزینه بودن آن است و به دلیل جدید بودن روش، ممکن است یافتن متخصصان و جراحان آموزش دیده در این زمینه دشوار باشد. به علاوه جراحی با لیزر ممکن است با عوارض و عفونت هایی همراه باشد. از معایب دیگر عمل، این است که تنها هموروئیدهای خارجی را درمان می کند.

برداشتن هموروئید از طریق جراحی (هموروئیدکتومی) معمولا برای بیماری درجه ۳ یا ۴ استفاده می شود. در این عمل، هموروئید داخلی و خارجی بریده می شوند. زخم های به جامانده ممکن است بخیه شوند (در تکنیک بسته) یا بازبمانند (در تکنیک باز). درد پس از جراحی یک مساله مهم است و معمولا مخدرهای ضددرد موردنیاز است. بیماران می توانند ۴ ـ ۲ هفته بعد به سرکارشان بازگردند.

از دیگر عوارض هموروئیدکتومی، مشکل ادرار کردن است که در ۵ درصد از بیماران اتفاق می افتد و ممکن است برای تخلیه مثانه، نیاز به سوندگذاری باشد. در یک تا ۲ درصد بیماران نیز خونریزی با تاخیر (۷ـ۴ روز پس از جراحی) اتفاق می افتد. همچنین ممکن است باریک شدن مقعد ناشی از اثر زخم، شکاف ها، عفونت ها و لخته های خون پس از جراحی (در هموروئید خارجی) نیز رخ دهد.

به طور کلی درمان های غیرجراحی ترجیح داده می شود. چرا که با درد و عوارض کمتری همراه است. گاهی اوقات ترکیبی از درمان ها (مانند یک روش تثبیت کننده و یک هموروئیدکتومی) می تواند موثرتر واقع شود، گرچه برای افراد بالای ۷۰ سال و کسانی که از سلامت کمی برخوردارند، روش های تثبیت کننده ترجیح داده می شوند.

برداشتن هموروئید توسط لیزر نیز یکی از سالم ترین و موثرترین روش های درمانی شناخته شده، اما مانند هر روش دیگری، مزایا و معایبی دارد. از مزایای آن، سرعت عمل و ناراحتی کمتر است. دیگر این که پس از عمل، اثری از آن به جا نمی ماند. همچنین به دلیل دقت بالای عمل، بهبودی سریع تر صورت می گیرد و میزان خونریزی از زخم نیز معمولا اندک است و نیازی به بستری شدن بیماران در بیمارستان، حتی به مدت یک شب نیست. علاوه بر این، بافت های اطراف هموروئید، آسیب نمی بینند.

از معایب این عمل، پرهزینه بودن آن است و به دلیل جدید بودن روش، ممکن است یافتن متخصصان و جراحان آموزش دیده در این زمینه دشوار باشد. به علاوه جراحی با لیزر ممکن است با عوارض و عفونت هایی همراه باشد. از معایب دیگر عمل، این است که تنها هموروئیدهای خارجی را درمان می کند.